«هناس»؛ روایت ترور یک عشق
تاریخ انتشار: ۲۳ خرداد ۱۴۰۱ | کد خبر: ۳۵۲۱۸۶۳۰
کارگردان فیلم سینمایی هناس گفت: سوژه هناس از زاویه دید همسر شهید داریوش رضایی‌نژاد، دانشمند هسته‌ای، که حدود ۱۰ سال پیش توسط اسرائیل ترور شدند برگرفته شده است.
به گزارش قدس آنلاین، یکی از فیلم‌هایی که این روزها به تازگی روی پرده سینما رفته، فیلم سینمایی هناس است. فیلمی که روایت ترور یک عشق است، حسین دارابی کارگردان فیلم در بخشی از برنامه سینماچی در روز جمعه ۲۰ خرداد، درباره این فیلم گفت‌وگو کرد.
بیشتر بخوانید:
اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!
حسین دارابی درباره سوژه فیلم تازه اکران شده هناس گفت: «سوژه هناس از زاویه دید همسر شهید داریوش رضایی‌نژاد، دانشمند هسته‌ای، که حدود ۱۰ سال پیش توسط اسرائیل ترور شدند برگرفته شده است و ما گوشه‌هایی از زندگی این شهید را از زاویه دید همسرشان و مسائلی که در چند سال آخر در زندگی‌شان داشتند را روایت می‌کنیم.»
حسین دارابی با توجه به این نکته که در هناس روایت زندگی خصوصی شهید رضایی‌نژاد، کنش و واکنشی که با همسرش دارد و پریشانی که ممکن است در زندگی پیش بیاید را می‌بینیم، گفت: «ما فکر کردیم که چطور می‌توانیم وارد این قصه شویم و به این نتیجه رسیدیم که اگر بتوانیم از طریق زاویه دید همسر کسی که همچین شغل حساسی دارد و در چنین موقعیتی مورد تهدید قرار می‌گیرد، وارد قصه شویم بسیار جذاب خواهد بود. این اتفاق برای ما بسیار جالب بود چون همسر این شهید، خانم پیرانی هم به شدت شخصیت جالبی دارند و متوجه شدیم که چقدر این فیلم می‌تواند جالب باشد.»
وی افزود: «هناس فیلمی است که هم به شدت یک فضای عاشقانه از زندگی و همچنین تهدیدهایی که برای این زوج اتفاق می‌افتد را نشان می‌دهد و در مجموع فکر می‌کنم فیلم جذابی برای مخاطبان باشد.»
دارابی درباره همکاری با بهروز شعیبی و مریلا زارعی نیز گفت: «کار کردن با این بازیگران تجربه بسیار خوبی برای من بود. هر کارگردانی دوست دارد با بازیگران خوب کار کند، البته که سختی‌های خودش را دارد، اما کارگردان باید بتواند با بازیگران حرفهای با مدل خودشان تعامل کنید و فیلمنامه و فضای فیلم را دقیقا به آنها انتقال دهد. خانم زارعی به شدت حرفهای و اخلاق‌مدار است و همچنین بهروز شعیبی بسیار خوش اخلاق و پرانرژی بود و توانستیم که فیلم هناس را کنار هم بسازیم.»
حسین دارابی درباره همکاری خانم پیرانی، همسر شهید رضایی‌نژاد با عوامل فیلم گفت: «همکاری ایشان با ما بی‌سابقه بود. ما تجربه چند کار مشابه دیگر برای شهدا داشتیم، اما خانواده‌ها خیلی سخت می‌پذیرند که همکاری داشته باشند. آنها برداشتی از زندگی واقعی خودشان داشتند که ما به عنوان سینماگر باید اقتباسی از آن زندگی داشته باشیم و نمی‌توانیم خیلی مستندش کنیم، به هرحال برداشت ما باید جذاب و دراماتیک باشد.»
حسین دارابی افزود با بیان اینکه خانم پیرانی به شدت با ما راه آمدند و ما را درک کردند افزود: ایشان نظرات کلی خودشان را می‌گفتند ولی دست ما را باز می‌گذاشتند. همچنین من از آرمیتا خانم تشکر می‌کنم که خیلی همراه بودند و به ما از نظر روحی انرژی می‌دادند و ساعت‌ها و روزهای زیادی برای ما وقت گذاشتند.»
کارگردان فیلم هناس درباره احساس آرمیتا و خانم پیرانی وقتی اولین بار فیلم را دیدند، گفت: «حس عجیبی بود. ما خیلی استرس داشتیم چون ایشان خیلی دخالت نمی‌کردند ما می‌ترسیدیم که نکند وقتی با فیلم مواجه می‌شوند کاملا متفاوت با چیزی باشد که در ذهنشان است و بازخورد خوبی به ما ندهند.»
او ادامه داد: «برای ما روز عجیبی بود، ما ایشان را به دفتر دعوت کردیم و روزی که ایشان آمدند واقعا بازخورد عجیبی داشتند، حتی ایشان خودشان به آرمیتا خانم گفته بودند که فیلمی که تو می‌بینی بالاخره ما واقعی آن را دیدیم، خیلی تحت تاثیر قرار نگیر و چیزی نگویی که بندگان خدا ناراحت شوند. ایشان به شدت گریه کردند و ما را تحسین کردند اما اعتقاد داشتند این زندگی ما نبود ولی دقیقا روح زندگی ما و تمام شهدای هسته‌ای در فیلم جاری بود. ما ساعت‌ها در مورد فیلم با همسر شهید صحبت کردیم و با صحبت‌هایشان بزرگترین بار از روی دوش ما برداشته شد.»
برنامه سینماچی به تهیه کنندگی فاطمه شهبندی و اجرای علی مرادخانی جمعه‌ها ساعت ۱۶ از رادیو جوان پخش می‌شود.
انتهای پیام/
منبع: فارس
منبع: قدس آنلاین
کلیدواژه: فیلم هناس حسین دارابی کارگردان حسین دارابی خانم پیرانی رضایی نژاد همسر شهید
درخواست حذف خبر:
«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.qudsonline.ir دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «قدس آنلاین» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۵۲۱۸۶۳۰ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.
با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.
خبر بعدی:
۳ دهه خدمت در مناطق محروم / بازنشستگی که خوشایند نیست
زوج معلم بجنوردی که ۲۹ سال است در نقاط محروم مرزی خدمت می‌کنند تا چند ماه دیگر بازنشسته می‌شوند؛ حضور سه دهه در روستا و خاطرات آن، این زوج را با زندگی شهری غریبه کرده است.
به گزارش خبرگزاری ایمنا از خراسان شمالی، معلم واژه‌ای که هرکس می‌شنود حس امنیت و اعتماد سرتاپای وجودش را فرامی‌گیرد و با به یادآوردن مهربانی و تلاش‌های آنها اشک از چشمان انسان فرو می‌ریزد.
معلمی شغلی متفاوت است که انتخابش می‌تواند سبک و نحوه زندگی یک فرد را برای تمام عمر تغییر دهد؛ از ارتباط گسترده با دانش‌آموزان و والدین‌شان تا ماندن در جاده‌های پر از برف روستایی برای رسیدن به مدرسه، اینها خاطراتی هستند که برای معلم‌های فداکار ثبت می‌شود.
به مناسبت روز معلم به سراغ یک زوج خستگی‌ناپذیر فرهنگی رفتیم؛ خانم و آقای رضایی، معلمان با تجربه‌ای که ۲۹ سال است در مناطق محروم و مرزی خراسان‌شمالی خدمت می‌کنند و تمام سختی‌های آن را به جان خریده‌اند.
آنها با روستاهای محروم و دانش‌آموزانش رفاقتی به درازای یک عمر دارند، رفاقتی که ثمره حضور و اقامتشان در روستا است؛ سی سال زندگی در روستا این زوج معلم را با شهر غریبه کرده است، دیگر حتی بعد از بازنشستگی نیز تمایلی برای زندگی در شهر ندارند.
خانم رضایی می‌گوید صفا، صمیمیت و سادگی مردم روستا حالمان را خوب می‌کند، او ترجیح می‌دهد با مردم و دانش‌آموزانی زندگی کند که معمولاً معلم‌ها تمایل به ماندن در آنجا ندارند؛ معلم‌های جوان هنوز مهر ابلاغشان خشک نشده، سودای رفتن به مناطق مرفه را در سر می‌پروانند.
آقای رضایی و همسرش از سال ۱۳۷۲ از طریق نهضت سوادآموزی، معلمی را شروع کردند و بعد هم معلم رسمی آموزش‌وپرورش شدند؛ تمام دوران خدمت را با یکدیگر و در یک مدرسه بوده‌اند، آقای رضایی چند سالی مدیر مدرسه شد، اما همسرش هیچگاه حلاوت کلاس‌داری را با میز مدیریت عوض نکرده است.
آنها می‌گویند ما با سیاست و اینکه چه کسی می‌آید و چه کسی می‌رود کار نداریم، ما معلم هستیم و تلاش داریم وظیفه اصلی‌مان را به بهترین شکل ممکن انجام دهیم.
زن و شوهر گزارش ما، معلمی را شغلی منحصر به فرد می‌دانند که تفاوتی فاحش با دیگر مشاغل دارد، یک معلم به عنوان الگو و نمونه انسان کامل در پیش چشمان دانش‌آموزان به نظر می‌آید و همین مسئولیتش را دوچندان می‌کند.
خانم‌رضایی خاطرات زیادی از سال‌های ابتدایی معلمی دارد، او می‌گوید: تا چند سال بعد از شروع به کار معلمی هیچ وسیله‌ای نداشتیم و بارها در میان برف و باران مجبور شدیم پیاده مسیرها را طی کنیم.
آنها هیچگاه دیر به مدرسه نمی‌رسند، زیرا با خود عهد بسته‌اند که هر هفته بعدازظهر جمعه به سمت روستا حرکت و هفته جدید را با طراوت و شادابی و به دور از خستگی شروع کنند.
خانم‌رضایی در مدت طولانی معلمی‌اش فقط یک روز غیبت در پرونده کاری‌اش به ثبت رسانده و باقی ایام همواره و با شوق، عمرش را صرف دانش‌آموزانش کرده است.
شیرین‌ترین لحظات این زوج معلم زمانی است که دانش‌آموزان خود را در جایگاه‌های خوب و متعارف ببینند، بسیاری از کسانی که تا چند سال پیش در کلاس‌های آنها می‌نشستند، امروز معلمانی هستند که راه استاد را در مسیر زیبای تربیت ادامه می‌دهند.
آنها می‌گویند اکنون دانش‌آموزان گذشته ما همچون پدر و مادر برایمان احترام قائلند و هنوز رابطه گرم و صمیمی گذشته‌مان را داریم.
خانم رضایی در این ۳۰ سالی که معلم بوده، کلاس اول را بیشتر از همه پایه‌ها تجربه کرده است؛ او ۲۲ سال از عمرش را با نونهالانی گذرانده است که به گفته خودش از باسواد کردن آنها حسی سرشار از لذت می‌گیرد که برایش قابل توصیف نیست.
آنها ۱۲ سال است که به روستای سوخسوی انقلاب در بخش غلامان آمده‌اند و دیگر با دانش‌آموزان و اهالی آنجا همانند یک خانواده شده‌اند. از گشت‌وگذارهایی که بعدازظهرها با دانش‌آموزان‌شان دارند تا رفتن به عروسی‌ها و مراسم شاگردان، شیرینی و حلاوت معلمی را برای آنها دو چندان کرده‌است.
خانم رضایی معتقداست حقوق معلمان کم اما با برکت است، او می‌گوید هیچکس نباید معلمی را به خاطر مسائل مالی انتخاب کند زیرا بیشترین آسیب را می‌بیند؛ آقای رضایی نیز باورش همین است و حقوق معلم‌ها را متناسب با سختی کارهایشان نمی‌داند.
آنها چند ماه دیگر بازنشسته می‌شوند و این موضوع اصلاً برایشان خوشایند نیست؛ خانم رضایی بیشترین نگرانی‌اش از این است که باقی معلمان مثل آنها برای بچه‌ها و اهالی روستا وقت نگذارند.
حقوق کدام یک از ایثارگران در سال ۱۴۰۳ افزایش داشت؟